We lopen dagelijks tegen dilemma’s aan. Al is het al alleen maar het dilemma ‘wat eten we vandaag?’ Wat mij betreft trouwens het meest hufterige dilemma dat ik kan bedenken. Grote dilemma’s, kleine dillema’s, we ontkomen er niet aan. Ik heb vandaag een dilemma van best behoorlijke omvang. Geen wereldprobleem, maar toch knaagt het en ik hou niet van knagen!
Het kan niet
Ik schrijf graag. Liefdesverhalen, in mijn rol als zelfstandig trouwambtenaar, anekdotes over mijn kleinzoons op het Instagram account dat ik ben begonnen als een soort ‘pochboekje’. Columns over tv-programma’s. Ik tik het allemaal met veel passie weg achter mijn laptop. Maar, nu komt dus mijn dilemma van vandaag, ik kan over heel veel dingen niet schrijven. Er komen dingen op mijn pad waar ik een top-column over zou kunnen schrijven. Zo eentje die loopt als een trein. Ik hoor je nu denken ‘wat mekker je nou, schrijf er dan over! Laat ons lachen, verwonderen of ons irriteren van mij part.’
Luister nou, dat gaat dus niet! Ik kan familieleden niet op hun tenen trappen met anekdotes die nogal gevoelig liggen. Ik kan niet vertellen dat ik laatst op een feestje was, waar ik dingen zag gebeuren die niet door de beugel kunnen. Ik kan geen column schrijven over een verjaardag waar een dronken kennis mij vertelde, wie het met wie deed. Als in ‘in het geheim en niet met hun eigen partner’. Ik schrijf dus geen column over die kerel, waar een familielid mee getrouwd is, en waarvan ik met liefde de stekker uit de beademing zou trekken als ik mijn telefoon op moet laden. Ik kan niet schrijven over dingen die mij verbazen in vriendschappen. Mensen zouden zich erin herkennen en het zou hoogst ongemakkelijke situaties opleveren.
Eenzaam oud
Die ene keer dat ik wel in de sarcasme-modus een column schreef waarin ik een familielid op de hak nam, vond een ander familielid het nodig column onder de neus van de desbetreffende persoon te schuiven. Het was geen probleem, ze kent me maar het was toch ongemakkelijk. Feit is namelijk dat je niemand uit je directe omgeving wilt kwetsen. Beerputten opengooien kan lekker zijn, maar niet over de rug van mensen die je graag ziet of nog erger, die je erbij naaien als je het toch zou doen.
Al vanaf dat je klein bent word je geïndoctrineerd met het feit dat je altijd eerlijk moet zijn. Maar zoals in het liedje van Acda en de Munnik; ‘wie eerlijk is in alles zal wel eenzaam zijn’. En we willen dus best eerlijk zijn, maar niet eenzaam natuurlijk. Dus schrijf ik niet over al die dingen die moordend goede columns zouden kunnen zijn, maar die mij ernstig eenzaam oud zouden doen laten worden.
Iedereen die na bovenstaande denkt; ‘shit, dit zou wel eens over mij kunnen gaan’, kan dus opgelucht verder gaan met waar ze mee bezig waren. Feit is wel dat ik dus inmiddels vijfhonderd woorden verder ben, maar nog steeds geen onderwerp voor een column heb deze week. Ik denk dat er niets anders op zit dan dat ik in plaats van een moordend goede column even mijn dag van vandaag met jullie doorneem.
Durf je dat wel?
Ik ben in Oostenrijk, opladen na een paar stressvolle weken, waar ik dus geen column over kan schrijven vanwege privacy van de betrokkenen. Vanmorgen stelde ik mijn kerel voor om de berg af te gaan crossen op een mountain cart. Hij keek mij aan of ik een klap van de mallemolen had gehad toen hij vroeg; “Durf je dat dan?” Nou vriend, ik had nog geen seconde bedacht dat het wel eens eng zou kunnen zijn maar nu dat zo aan mij vraagt ga ik ernstig twijfelen. Uiteraard liet ik me niet kennen en zei stoer “Ja waarom niet!?”. Mijn zoon belde nog eventjes en ik vertelde hem wat we gingen doen. “Oh durf je dat dan wel mam?” Ik heb blijkbaar een heel vertekend zelfbeeld.
Wij de berg op met de gondel. Ik kreeg een helm aangemeten en na de meest korte instructie ooit; “Knijp beide remmen tegelijk eens in. Ja prima, ga maar.” Gingen we op pad. Mijn kerel nam nog even een foto en stuurde die naar de familie-app. Nog voordat ik de eerste helling nam reageerde mijn dochter; “Durf je dat wel mamma?” Ophouden nu allemaal hoor! Met toch lichtelijk bibberende knieën vanwege zoveel bemoedigende woorden, begon ik aan de tocht. Ik zal het kort houden, ze hebben morgen op de berg één mountain cart minder beschikbaar. Die is namelijk voor onderhoud, te weten nieuwe remblokken en remschijven, naar de werkplaats. Een ervaring rijker maar ook weer een dilemma erbij; ‘ga ik dit ooit nog eens doen?’
Beeld bron: Pixabay
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
