Het was op een maandagmiddag. Ik had de oudste naar school gebracht en ging gelijk door naar het winkelcentrum om boodschappen te doen. Mijn jongste had ik bij me en terwijl ik de kinderwagen uit de kofferbak trok, bedacht ik me dat ik mijn tas vergeten was. Ik plantte de kleine in de kinderwagen en besloot naar mijn schoonmoeder te lopen. Zij woont slechts luttele minuten lopen bij het winkelcentrum vandaan. Ik weet dat zij altijd contant geld in huis heeft en dan was ik er ook gelijk maar weer eventjes geweest.
Druilerige maandag
Mijn schoonmoeder en ik hebben een goede band en ze was dan ook blij verrast dat ik onverwacht voor de deur stond. “Nou wat gezellig, waar heb ik dit aan te danken op een druilerige maandag?” Ik vertelde haar van de vergeten tas en vroeg haar of ze even vijftig euro te leen had voor boodschappen. Ik zou ze uiteraard snel weer teruggeven. “Meid natuurlijk, kom binnen en drink even een bakkie gezellig gelijk met me.” Ze zette koffie en we kletsten over van alles en nog wat, de kleine meid, altijd graag bij oma, kroop in het rond, zichtbaar in haar nopjes bij oma te zijn. Na twee bakken koffie en een blik op de klok moest ik echt gaan. “Loop maar even mee”, zei ze.
Zwart doosje
We liepen naar haar naaikamertje en ze trok een kast open. Achter een koffer met naaigerei stond een zwart doosje bedekt met wat lappen stof. Ze opende het zwarte doosje en in een split second zag ik dat het doosje afgeladen was met briefjes van vijftig euro. Werkelijk een hele stapel! Ze pakte er één briefje uit en vroeg me of ik daar genoeg aan had. Dat had ik en ik verzekerde haar het dezelfde week nog terug te geven. Ze zei nog “Meid rustig aan, ik hoef er geen brood van te kopen.” Ik wist uiteraard dat ze goed in haar slappe was zat. Mijn schoonvader had vlak voor zijn overlijden zijn bedrijf goed verkocht. Ze kon meer dan riant leven van alles dat hij had achtergelaten.
Terug stoppen
De donderdag die volgde, en ik weer toe was aan wat boodschappen, ging ik wederom bij haar langs om het geleende geld terug te geven. Ze was niet lekker en lag onder een dekentje op de bank. Ik zette een bakje koffie voor ons en toen ik wilde gaan gaf ik haar de vijftig euro. “Ach lieverd, je weet waar het in moet, wil jij het zelf even terug stoppen voor me?”, vroeg ze me vanonder haar dekentje. Ik liep naar het naaikamertje, haalde het zwarte doosje tevoorschijn en was op dat moment echt nog voornemens het terug te stoppen. Ik opende het doosje en zag wederom een hele stapel briefjes. Ik vermoed dat het om enkele duizenden euro’s ging.
Poppenschommel
Wat er gebeurde in mijn brein kan ik niet helemaal plaatsen maar in plaats van het briefje terug te stoppen liet ik het terug in mijn jaszak glijden. Geen haan die ernaar zou kraaien. Ik had het dan weliswaar financieel ook niet slecht maar kon het gewoon niet laten. ‘De gelegenheid maakt de dief’ zeggen ze wel eens en dat bleek. Het ergste van alles is dat ik me totaal niet slecht voelde. Ik ging nadien boodschappen doen en besloot in het winkelcentrum voor het geld iets leuks voor de meiden te kopen. Ik kocht een poppenschommeltje en een doos duplo en ging zonder enige gevoel van schaamte weer naar huis. Ze had geld zat. Ik benadeelde niemand ermee vond ik.
Na deze eerste keer heb ik stelselmatig geld van haar gestolen. Als ze een paar dagen naar haar zus in Friesland is zorg ik voor haar kat en neem altijd één of twee briefjes van vijftig euro uit het doosje. Ik koop er altijd ‘extra’ dingen voor. Dingen die ik anders niet zo snel zomaar aanschaf. Speelgoed voor de meiden, een duur luchtje voor mezelf en zelfs wel eens een cadeautje voor mijn schoonmoeder zelf. Een sigaar uit eigen doos dus. Blijkbaar vult ze het doosje geregeld aan, want ik zie nooit veel verschil in de hoeveelheid die erin zit. Ze heeft ogenschijnlijk totaal niet door dat er wel eens wat briefjes missen.
Schuldig
De enige keer dat ik me een beetje schuldig voelde was toen ze laatst in het ziekenhuis lag met hartritmestoornissen. In een periode van negen dagen heb ik meerdere malen een greep uit het doosje gedaan. Zij lag beroerd in het ziekenhuis en ik was aan het shoppen van haar geld. Dat voelde niet goed maar toch kan ik me niet bedwingen. Ik ben dus helemaal niet de lieve schoondochter die ze denkt dat ik ben, maar een ordinaire dief van haar geld. Ik moet ermee ophouden. Ze verdient het niet, maar dat duiveltje op mijn schouder blijft maar in mijn oor fluisteren dat ze het niet mist en meer geld heeft dan ze ooit nog op kan maken. Hoe heb ik zo diep kunnen zakken…
Beeld bron: iStock
Elke week vertelt een lezer anoniem zijn of haar geheim aan Tv-Vrouw. Je hart luchten aan een vreemde, zonder dat iemand weet dat jij het bent. Heb jij ook iets op te biechten en wil je anoniem je verhaal kwijt in ‘De Biechtstoel’, stuur dan een mailtje naar de redactie via redactie@tv-vrouw.nl .
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
