Vanochtend ging het bijna mis. Ik zat op kantoor toen mijn man belde dat hij kaartjes had geregeld voor een concert in Parijs. Ik was door het dolle heen. Nog net op tijd besefte ik dat ik dit fantastische nieuws niet met mijn collega’s kon delen. Zij denken immers dat ik van een halve dag werken al minstens een week moet bijkomen. Laat staan van een avond feesten op ruim zes uur afstand van mijn woonplaats. Ik kapte het telefoongesprek snel af en mijn man was zwaar teleurgesteld over mijn reactie. Maar ik kon hem toch moeilijk vertellen dat op mijn werk al een jaar verzin dat ik Long COVID heb.
Thuiswerken in de lockdown
Het begon in april 2020 tijdens de eerste lockdown. Ik miste mijn vrienden, familie en vooral de gezelligheid van eropuit gaan en reizen. Wat ik niet miste was de constante bemoeienis van mijn baas en de reistijd naar mijn werk. De twee uur die ik normaal spendeerde in de file, had ik nu over om te bellen met mijn moeder of om nog even een serie te kijken voor ik mijn laptop open sloeg. Als ik tussen de middag een uur in de zon ging zitten, was er niemand die erachter kwam.
Ik praatte mee met iedereen die de lockdown erg zwaar vond, maar zelf genoot ik stiekem met volle teugen. Ik vind mijn baan ook alles behalve boeiend, maar ja de huur moet betaald worden.
Net als de rest van de wereld was ik op een gegeven moment het haasje en werd ik besmet met het Corona virus. Als ik geen test had gedaan had ik het nooit geweten, want meer dan een lichte verkoudheid had ik niet. Van mensen om me heen begreep ik echter dat het ook heel anders kon verlopen. Maanden na hun besmetting waren ze nog steeds doodmoe en lusteloos. Al snel bleek dat zij Long COVID hadden gekregen als gevolg van het Corona virus.
Terug op kantoor
Toen de lockdown voorbij was werd ik al snel weer vijf dagen per week op kantoor verwacht. Mijn baas houdt iedereen graag scherp in de gaten en dat gaat nu eenmaal het beste op kantoor. In het begin was ik blij dat ik weer onder de mensen was, maar al snel miste ik mijn ‘spijbeluurtjes’. Na de zoveelste ochtend in de file besloot ik me de volgende dag af te melden op het werk, omdat ik zogenaamd positief getest was op Corona. Ik voelde me goed, dus ik zou thuis werken.
Na een heerlijke week thuiswerken, besloot ik te zeggen dat ik toch nog niet de oude was en na twee weken dropte ik de bom. Ik liep het kantoor van mijn baas binnen en vertelde dat de huisarts had geconstateerd dat ik Long COVID had. Omdat alles nog zo nieuw was en de informatie snel veranderende, vroeg mijn baas verder niet om een toelichting van de huisarts. Hij zei dat ik zelf moest inschatten wat ik aankon en ik gaf aan dat ik 50% kon werken en daarna zou opbouwen met thuiswerken. Hij was niet blij, maar twijfelde niet aan mijn verhaal.
Inmiddels zijn we ruim een jaar verder en werk ik nog steeds niet 100%. Ik werk meer thuis dan op kantoor om mijn ‘energie te sparen’. Maandelijks heb ik een gesprekje met de bedrijfsarts, maar die zegt steeds dat ik zelf moet inschatten wat ik aan kan. Ergens voel ik me wel schuldig, omdat ik al zo lang lieg maar de heerlijke vrijheid waar ik al een jaar van profiteer is wel erg fijn. Als mijn baas in het begin niet zo stug en inflexibel was geweest had ik dit nooit gedaan, dus eigenlijk is dit helemaal zijn eigen schuld.
Beeld bron: iStock
Elke week vertelt een lezer anoniem zijn of haar geheim aan Tv-Vrouw. Je hart luchten aan een vreemde, zonder dat iemand weet dat jij het bent. Heb jij ook iets op te biechten en wil je anoniem je verhaal kwijt in ‘De Biechtstoel’, stuur dan een mailtje naar de redactie via redactie@tv-vrouw.nl .
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
