Wanneer het echt te gek werd weet ik niet eens meer precies. Ik ben altijd wel een liefhebber geweest van een drankje, maar was ‘gewoon’ een gezelschapsdrinker zoals ze dat noemen. Toen ik nog een jonge meid was ging ik heus wel eens aangeschoten naar huis na een avondje kroeg, maar nooit was ik echt dronken. Met dronken bedoel ik dan dat je niet meer weet hoe je thuis bent gekomen of nog erger dat je niet meer weet wat er die avond gebeurd is.
Huwelijk
Toen ik mijn toenmalige vriend, nu man ontmoette deden we ook gezellig drankjes maar nooit liep het uit de hand en altijd was het, op een enkele uitzondering na, alleen in de weekenden. Op ons huwelijk heb ik het zelfs bij maar twee glaasjes gehouden, omdat ik de dag en avond bewust wilde meemaken en niets in een roes wilde beleven. Het was echt keigezellig en ik had ook niet meer nodig dan die twee glaasjes om het enorm naar mijn zin te hebben.
Na 3 jaar huwelijk werd onze eerste geboren, Feline, een prachtig poppetje waar we apetrots op waren. Twee jaar later kwam Finn, een jongetje en was ons gezin compleet dachten we. We waren een gelukkig gezinnetje. Mart en ik hadden beide een leuke baan, kinderopvang werd voornamelijk door familie geregeld en we kwamen niets te kort. We hadden leuke vakanties en een heerlijk huis.
Zwanger
Na een flinke buikgriep werd ik die maand erna niet ongesteld. Vreemd want normaal kon ik de klok er op gelijk zetten. Gekscherend zei Mart “Je zal wel zwanger zijn!” Ik schrok daar best van want zoals ik al eerder zei, ik vond het ons gezin echt compleet. Na nog eens een week overtijd besloot ik toch voor de zekerheid een test te doen. De test was positief. Ik was zwanger. Na de eerste schrik kregen we er toch lol in. Nog zo’n kleintje erbij was toch wel welkom. Toen bleek na de eerste echo dat ik niet zwanger was van één maar twee kindjes! Wederom schrokken we ons rot, maar het was nu eenmaal zo en meer en meer zagen we de humor er ook wel van in. Van twee naar vier kinderen zou ons leven op zijn kop zetten, maar we gingen dat gewoon rocken.
Tweeling
De tweeling is met een keizersnede ter wereld gekomen. De kraamtijd vond ik erg heftig maar met de hulp van de grootouders was het allemaal nog prima te behappen. Ik heb toentertijd, ondanks het chronische slaapgebrek en ons drukke bestaan nooit gedacht dat ik het niet aan kon. Hoe anders is dat nu. De kinderen zijn inmiddels 10, 8 en 5 jaar oud en ik trek het bijzonder slecht. Het zorgen, het geruzie onderling. Gewoon alle ballen in de lucht zien te houden. Ik ben op. Financieel is het veel lastiger dan ik ooit had kunnen voorzien en we groeien uit ons huis. S ’morgens gaat het nog wel, maar ik zie er als een berg tegenop als het bijna tijd is om ze uit school te halen. De drukte, de vriendjes die ook nog mee komen spelen, mijn werk, het huishouden. Eigenlijk alles.
Relaxt
Zoals ik al zei, ik weet niet meer precies wanneer, maar op een dag terwijl de kinderen in de huiskamer aan het ruziën waren over welk tv-programma er op mocht knapte ik. In de keuken trok ik een fles wijn open en kolkte binnen no time een glas naar binnen. Wat een verademing, al snel voelde ik me een stuk relaxter. Relaxt genoeg om tot bedtijd niet volledig door te draaien. Vanaf dat moment nam ik dagelijks, voor ik ze van een school ging halen een glas wijn. Het haalde net de scherpe randjes af van dat wat me zo frustreerde. Ik maakte mezelf wijs dat één glas toch niet heel raar was. Echter, zoals te achteraf gezien te voorspellen was, werd één glas twee glazen en twee werden er drie. Op dit moment drink ik bijna dagelijks een fles wijn weg tussen 13.00 en 15.00 uur.
Dieper
Ik functioneer nog prima en de sfeer lijdt er niet onder. Sterker nog mijn man vindt me erg gezellig en wijt dit aan het feit dat de kinderen wat groter worden en minder zorg nodig hebben. Mannenlogica noem ik dat maar. Ik maak me wel een beetje zorgen. Wat wanneer die ene fles ook niet meer genoeg is? En kan ik nog zonder? Geen idee, ik breng het niet op om uit te proberen. Als ik heel eerlijk ben is het eigenlijk al een probleem, want na schooltijd nog autorijden durf ik eigenlijk niet meer en met vier kinderen moet er altijd wel eentje opgehaald of weggebracht worden. Ik wring me dus in allerlei bochten dat ze met iemand mee kunnen rijden onder het mom van druk met vier kinderen. Als dat echt niet lukt dan drink ik een glaasje minder maar toch zitten mijn kinderen, waar ik echt zielsveel van houd, in de auto bij iemand die te veel gedronken heeft. Het wordt met de dag een zwaarder geheim om mee te dragen en ik heb geen idee hoe dit te doorbreken. Stoppen is op dit moment gewoon geen optie. Ik moet dus bekennen dat ik al dieper zit dan ik mezelf graag wijsmaak.
Beeld bron: iStock
Elke week vertelt een lezer anoniem zijn of haar geheim aan Tv-Vrouw. Je hart luchten aan een vreemde, zonder dat iemand weet dat jij het bent. Heb jij ook iets op te biechten en wil je anoniem je verhaal kwijt in ‘De Biechtstoel’, stuur dan een mailtje naar de redactie via redactie@tv-vrouw.nl .
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
