Met een hartslag van 200 schrijf ik je deze biecht. En door mijn brief naar jou op deze manier te openen maak ik het alleen maar erger. Mijn hartslag is namelijk precies waar het gister bijna mis ging. Of eigenlijk de registratie ervan. Op mijn smartwatch.
Sinds twee maanden zit ik dan dus ook aan een smartwatch. ‘Zit ik aan’ zeg ik bewust, want het is voor mij alsof ik aan de dieetshakes zit. Ik heb dat ding aangeschaft als stok achter de deur voor ten minste 6000 stappen per dag. Iets van activiteit. De reden dat ik vond dat ik die stappen nodig had? Een maand of drie geleden kwam er een nieuwe collega bij ons werken. Laten we hem even Dennis noemen. Vanaf moment één voelde ik me helemaal nerveus als Dennis in de buurt was. Een grote vent, diepe stem, en een heel relaxed overkomen. Een ontzettende charmeur.
Onverwachte kriebels
Mijn relatie is er al een tijdje zo één waarbij we beide in de andere hoek van de bank hangen ’s avonds. Door Corona heb ik helemaal niet doorgehad wat ik miste. Er was geen verleiding. Geen prikkels van buitenaf. Maar toen de wereld weer een beetje open ging en Dennis bij ons de kantine in liep, sloeg dat helemaal om. Ik was me ineens weer mega bewust van mezelf. Hoe ik erbij liep, wat ik uitstraalde. Ik wilde weer gezien worden. Alsof ik na twee jaar uit een donkere grot gekropen kwam. Voor het eerst het licht weer zag en mezelf eens even onder de loep nam. Al had ik zeker geen loep nodig om m’n nalatigheid te checken. Ik denk dat ik in die twee jaar maar één keer mijn benen geschoren heb, dus die haren zal je vanaf timboektoe nog gezien hebben. Ik had er ook een sport van gemaakt de wasmachine zo min mogelijk te laten draaien. Ik ging van het ene ‘sokken zo lang mogelijk dragen’ record naar de volgende. Enfin. Dennis maakte iets bij me los. Ik wilde weer aan mezelf werken. Kocht die smartwatch als stok achter de deur en begon mijn ‘fitjourney’ (ja dat woord komt uit die hashtags die ik ben gaan volgen op instagram).
Zoenen in het mannentoilet
Nu zijn we ruim twee maanden verder. De aandacht die ik van Dennis krijg en de complimentjes die hij mij geeft over hoe ik straal hebben me al die tijd gemotiveerd gehouden. Ik denk dat hij stiekem wel weet dat ik het allemaal voor zijn aandacht doe.
Vorige week hadden we een teamuitje in Utrecht. Normaal heb ik een bloedhekel aan bowlen, maar nu heb ik me prima vermaakt. Na afloop zijn we met een groepje afgesplitst om nog een drankje te doen in de stad. Dennis was daar natuurlijk ook bij. Naarmate de uren verstreken stapten steeds meer mensen op om richting huis te gaan. En zo liep de tafel leeg. Tot Dennis, ik en één andere collega over bleven. We hebben afgerekend, zijn met z’n drieën vertrokken en hebben die collega uitgezwaaid toen hij op z’n fiets naar huis stapte.
Dennis en ik liepen door richting het station. Ik voelde zoveel spanning. Toen we bijna bij Utrecht Centraal aankwamen, hield hij me staande. Hij sloeg z’n armen om me heen en nam me vol op m’n mond. Ik schrok er zo van dat ik zijn tong een soort reflex terug in zijn mond duwde met mijn tong. We hebben als pubers staan zoenen. We zijn de jaarbeurs ingegaan, en hebben de bordjes ‘toiletten’ gevolgd. Samen hebben we een hokje van de mannen-wc een half uur lang bezet gehouden. In m’n klunzigheid heb ik de wc per ongeluk 3 keer doorgetrokken, maar dat mocht de pret niet drukken. Ik was helemaal in de zevende hemel.
Ik voel me zo schuldig
Een uur later zat ik jankend in de trein. Wat had ik toch gedaan. Ik heb m’n tranen gedroogd. Met de mouw van mijn trui m’n uitgelopen panda-ogen weggewerkt en ben het laatste stuk naar huis gefietst. De lichten waren al uit. Gelukkig, want ik was direct door de mand gevallen. Ik ben op de bank geploft en heb een zak chips en een zak nootjes weggewerkt van ellende.
De dag daarna zat ik met mijn vriend op de bank. Hij keek zijn favoriete serie en ik zocht afleiding door in m’n fitbit-app te duiken. Ik voelde me kut. Ik was ook niet naar het werk gegaan en heb gedaan alsof ik thuis werkte. Maar de waarheid is dat ik de stad in ben gegaan en drie kaasstengels heb verorberd als lunch. Ik voelde me een mislukkeling aan alle kanten. Als afleiding screenshot ik relevante statistieken zodat ik m’n #fitjourney kan delen op ‘the gram’. Kijk mij nou eens de schijn ophouden overal.
Het ging maar net goed
Op dat moment kruipt mijn vriend naar mij toe voor een knuffel en een wolkbreuk aan complimenten. ‘Ik ben trots op je’ en ‘wat doe je dat toch goed lieverd’, zegt hij terwijl hij meekijkt naar mijn statistieken. Als we bij het grafiekje van m’n hartslag aankomen zegt hij grappend: ‘Maar mop, we hebben toch gisteren helemaal geen seks gehad’. Ik schrik me kapot, niet wetende welke kant dit op ging. Wist hij iets? ‘Ik zou die hartslag-piek toch echt interpreteren als een orgasme’, hij vond zijn eigen grap heel leuk, maar ik zat verstijfd op de bank. ‘Maar lieverd, het is toch oké, je mag soms best de hand aan jezelf slaan hoor.’ Ik barstte in huilen uit. Was dat het maar. Hij moest eens weten. Ik voelde me betrapt. In een hoekje gedreven. Ik heb hem niks verteld, die goedzak.
Beeld bron: iStock
Elke week vertelt een lezer anoniem zijn of haar geheim aan Tv-Vrouw. Je hart luchten aan een vreemde, zonder dat iemand weet dat jij het bent. Heb jij ook iets op te biechten en wil je anoniem je verhaal kwijt in ‘De Biechtstoel’, stuur dan een mailtje naar de redactie via redactie@tv-vrouw.nl .
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!