In de zomer van 2020 gingen mijn man en ik voor het eerst op reis met een kind. Onze oudste dochter was toen net elf maanden en we hadden op z’n zachtst gezegd een pittig jaar achter de rug. Slapen deed de baby niet of veel te weinig. We zaten altijd wel in een of andere dekselse sprong volgens de ‘Oei ik groei’ app. Moe getergd, keken we reikhalzend uit naar onze welverdiende vakantie. Zon, zwembad, ligbedje en veel rust, dat was het plan.
Naar goede gewoonte laadde ik mijn koffer vol met boeken. Iets minder dan normaliter misschien, want ik wilde het wel een beetje realistisch houden. Maar toch. Lezen zou vast wel lukken. Net zoals uitgebreid relaxen en zonnen. De laatste werkweken voelden als maanden en de onderbroken nachten wogen nog zwaarder dan anders. Telkens als ik door mijn werkagenda scrolde om de dagen tot het vertrek te tellen, zonk de moed me in de schoenen.
Hoera vakantie!
Maar eindelijk brak dan toch het langverwachte moment aan. Ik stelde mijn out of office in en racete zowat door de gangen naar de uitgang om koers te zetten naar huis. Onze reisbestemming? Umbrië in Italië. Twee weken onder een zonnige, zuiderse hemel. Hoera!
Het oorspronkelijke idee was om ’s nachts te rijden, want dat betekende minder tussenstops, minder verkeer en hopelijk een slapende hond en baby. Want ja, ook onze harige viervoeter zou ons vergezellen op vakantie. Alleen realiseerden we ons vlak voor het vertrek, dat een nachtje doortrekken waarschijnlijk niet zo verantwoord was, gezien het opgestapelde slaapgebrek van de voorbije maanden. Een overnachting halverwege de route was een beter idee, dus boekten we een gezellig kindvriendelijk adresje in Zwitserland.
Vroeg in de ochtend laadden we het hele gezelschap en bijbehorende bagage in de auto en goedgeluimd begonnen we aan de rit. In die periode heerste in zowat heel Europa een hittegolf. Zelfs in het anders niet zo zonovergoten België stegen de temperaturen tot ongekende hoogtes. Maar in tegenstelling tot onze landgenoten die thuis bleven, zouden wij de dag doorbrengen in een auto met airco. We verwachtten er dus weinig last van te hebben.
Zo’n 300 kilometer van huis verwijderd, merkten we dat het toch wel wat warm begon te worden. Onze dochter had een rood aangelopen gezichtje en haar haren plakten van het zweet. Ook onze hond hijgde zich te pletter en zocht hopeloos naar een koel plekje op de passagiersstoel. Ik zat op de achterbank om onze baby te kunnen voorzien van alles wat ze nodig had en zag lijdzaam toe hoe het kwik steeg en ons energielevel daalde.
Dieptepunt
De airco had het begeven. We deden nog een poging om hem tot leven te wekken, met veel gevloek van mijn man tot gevolg, maar tevergeefs. Ondanks de recentelijke check-up in de garage, was het een verloren zaak. We hadden nog een lange weg te gaan, dus er zat niets anders op dan zoveel mogelijk kleren uittrekken en ons lot te aanvaarden. Makkelijker gezegd dan gedaan.
De baby kon de slaap maar niet vinden door de hitte en jengelde zo onophoudelijk van ellende, dat mijn moederhart in duizend stukjes brak. De ademhaling van de hond ging sneller dan gezond kon zijn en mijn man kroop in zijn schulp en zweeg urenlang. Ik deed een poging de sfeer erin te houden, zette leuke muziek op en sprenkelde af en toe wat fris water in de nek van mijn medepassagiers. Het bracht weinig op.
Zwitserland
Toen Zwitserland in zicht kwam, bereikten we het dieptepunt. Er had zich een enorme file gevormd voor de Gotthardtunnel en hoewel we niet anders konden dan de ruiten openen om niet ter plekke te verdampen, zorgden de uitlaatgassen van de auto’s rondom ons ervoor dat we bijna stikten. Ik voelde mijn paniek opborrelen, maar net toen ik dacht dat we er allemaal aan gingen, schoot de airco opnieuw in gang.
Een frisse luchtstroom vulde onze neusgaten en een zucht van verlichting weerklonk uit alle monden. De opstopping bleek bovendien sneller opgelost dan verwacht en niet veel later bereikte we onze eerste bestemming. Mijn man parkeerde langs de kant van de weg en besloot al in te checken, terwijl ik met dochter en hond in de auto zou wachten. Het duurde lang. Heel erg lang.
Uiteindelijk stapte ik ook uit de auto om te kijken waar hij bleef, maar toen zag ik hem wat verderop staan bellen, onderwijl woeste armgebaren makend. Hij bleek aan de lijn te hangen met de verhuurder van het appartement. We konden er niet in. De uitleg was zeer vaag. Was het een coronageval, een diefstal of bestond het boeltje gewoon niet?
Wijs werden we er niet van, maar het punt was wel dat we met een vermoeide baby en uitgedroogde hond in Zwitserland stonden zonder plaats om te overnachten. Gelukkig was het fake-verblijf gelegen naast een Holiday Inn en nog beter was dat ze een familiekamer ter beschikking hadden waar ook onze hond welkom was. Er was airco, er stond een babybed en hoewel het opnieuw een slapeloze nacht werd, hoefden we die niet in onze auto door te brengen.
Zorgeloos genieten?
De volgende ochtend vertrokken we in alle vroegte voor de laatste etappe van onze reis en zonder noemenswaardige omstandigheden bereikten we dan toch onze villa in Italië. En daar werden we volop met onze neus op de feiten gedrukt. Het ouderschap had ons leven voorgoed veranderd. Niet alleen de dagelijkse realiteit thuis, maar ook op vakantie. Van zorgeloos genieten was er geen sprake meer. Tijdens de dutjes maakten we respectievelijk groentepap en fruitpap. Was de baby wakker, dan haalden we al onze kunstjes boven om haar te entertainen, want ze was snel verveeld.
Mijn boeken bleven ongelezen in de koffer zitten, het zwembad werd bitter weinig gebruikt en ook daar startte de dag steevast om half zes. Als klap op de vuurpijl vergat mijn wederhelft mijn verjaardag en zat ik de hele dag met een rothumeur opgescheept. Maar we apprecieerden andere dingen dan voorheen. De lach op het gezicht van onze dochter, haar snoet toen ze voor het eerst een ijsje proefde en de zeldzame momenten van rust. De vakantie was misschien anders dan vroeger, maar we hadden zoveel om dankbaar voor te zijn.
Gastcolumn geschreven door: Annelies Muylaert
Beeld bron: Pixabay ter illustratie
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!