Bob en Marja. Ik heb ze ontmoet op een beurs. Op het eerste gezicht een lief en leuk, jong stel. Ze hebben me gebeld, een vernieuwde kennismaking is niet nodig. Ze willen dat ik hun trouwceremonie verzorg. Dat doe ik uiteraard graag. We maken dus een afspraak wanneer ik bij hen langs kom.
Even een vragenlijstje invullen
Ik stuur ze, zoals ik altijd doe, een vragenlijst op en vertel dat die vragenlijst de leidraad zal zijn tijdens ons gesprek. Na een aantal weken, als ik bemerk de lijst nog niet terug te hebben ontvangen, bel ik even op; “Hi met Sandy, hoe is het met jullie, alles goed afgelopen met de operatie van de kat?” Na wat geleuter over en weer vraag ik naar de vragenlijst. “Uhhh… Ja die hebben we wel gezien”, geeft Marja als antwoord. Daarna volgt een stilte. Ik vraag; “Oh kijk dat is fijn, al ingevuld ook?” Weer stilte, dus ik herhaal mijn vraag; “Marja, hebben jullie hem al ingevuld of is het er nog niet van gekomen?” Nog een langere stilte…. Godallemachtig wat begrijp je niet aan mijn vrij simpele vraag? Ja of nee, zoveel opties zijn er niet!
“Ja, nou ja, nou eigenlijk niet”, zegt Marja weifelend. Kan gebeuren, het leven is hectisch dus ik besluit mijn kleine irritatie even te parkeren als ik vraag; “Gaan jullie dat dan binnenkort even doen, want over negen dagen sta ik op de stoep en het zou fijn zijn als we de lijst dan hebben?” En ja hoor, alwéér een stilte. “Marja?? Ben je er nog?” roep ik door de telefoon. Marja doorbreekt haar stilzwijgen en zegt; “Ja, ja ik ben er nog. We hebben de lijst bekeken, maar we weten niet zo goed wat we in moeten vullen.” Nu moet ik er even bij vermelden dat de eerste vraag is ‘Waar en wanneer hebben jullie elkaar ontmoet?’
‘Waar en wanneer besloten jullie dat dat een lastige vraag is om in te vullen’ had wellicht voor dit stel een betere vraag geweest. Ik ben een beetje van mijn stuk, maar herpak me snel en zeg; “Ah joh, geen probleem. We lopen er gedrieën wel doorheen als ik bij jullie ben.” Dit kan wel eens een zware dobber worden besef ik. Maar ik ben niet voor één gat te vangen. Gaat allemaal goed komen.
Op bezoek bij het aanstaande koppel
Ik sta voor de deur. Bel aan en wacht… en wacht…en wacht. Ik bel nog eens aan en houd de bel iets langer ingedrukt. De deur gaat open en daar staat Marja. “Hé goedenavond Marja, leuk je weer te zien meid.” “Oh hallo, we waren een beetje vergeten dat je kwam, maar kom binnen.” Dit was het punt dat ik nog had kunnen veinzen dat ik werd getroffen door een acute migraine-aanval. Te laat, ik stond al in de gang en de deur viel met een klap achter me dicht. Dat klinkt als een scène uit een horrorfilm en dat was het achteraf eigenlijk ook.
Een half uur later, dat bestond uit het levensverhaal aanhoren van kat Sjimmy, konden we dan eindelijk over tot de orde van de dag. Dat had je gedroomd trouwambtenaartje… De aanstaande bruidegom moest nog even een telefoontje plegen dat écht niet kon wachten. Marja ratelde tegen mij onverminderd door over die stomme kat. Eerlijk gezegd was ik er al helemaal klaar mee, maar we blijven professioneel dus toen de bruidegom weer aan tafel zat en ik zelf om een glaasje water had gevraagd, begonnen we aan de vragenlijst.
Waar en wanneer hebben jullie elkaar ontmoet?
Herinner je, je de eerste vraag nog? Die was lastig, want ze waren het niet eens. Marja wist zeker dat ze elkaar voor het eerst op verjaardag bij Merel hadden ontmoet. Bob daarentegen wist honderd procent zeker dat de eerste ontmoeting op een BBQ bij Pim was. Ik opperde, vond het zelf wel grappig, dat we dan maar in het midden moesten gaan zitten. De eerste ontmoeting was op de BBQ bij Merel. Ze keken me aan alsof ik net aan ze had gevraagd hoe vaak ze die week al seks hadden gehad. Wat niet logisch klinkt, want al had ik ze dat gevraagd dan hadden ze het waarschijnlijk ook niet meer geweten.
Lieve lezers, dit was vraag één van drieënveertig. Ja je leest het goed. Het was geen doen, ik kreeg kramp in mijn grote teen van de stress en vlekken in mijn nek. De stiltes, het niet eens zijn, het niet meer weten, het nog niet weten, het niet meer kunnen herinneren en ga zo maar door.
Dit ging verdacht veel op werken lijken. Maar ik zat al in die trein, was nota bene zelf ingestapt en denderde dus maar door. Ik keerde zwaar geïrriteerd, overprikkeld en vol ongeloof uren later naar huis met barstende koppijn. Stellig van plan om de opdracht toch maar terug te geven. Nog voordat ik thuis was kreeg ik een berichtje. Ze hadden zo’n leuke avond gehad en keken enorm uit naar de ceremonie. Dus…
Troef achter hand in geval van nood
Gelukkig had ik nog een troef achter de hand. Ik benader altijd familie en vrienden van het bruidspaar voor leuke anekdotes en verassende elementen tijdens de ceremonie. Ik had een behoorlijk lijstje met telefoonnummers meegekregen van het bruidspaar. Dan in hemelsnaam, maar proberen daar leuke input uit te halen. Je voelt hem al aankomen. Waar ik normaal gesproken behoorlijk moet schiften in alle leuke spontane input, bleef het stil in mijn inbox. Eén mailtje van een vriendin die me wist te vertellen dat ze het lastig vond iets te bedenken, en één mailtje van de moeder van bruidegom. Of ik tijdens de ceremonie wilde zeggen dat ‘ze trots op hem was en van hem hield’. Serieus? Dat kun je toch verdorie zelf ook wel zeggen, ongelooflijke @#$^&%!
Dubbel zo lang als normaliter ben ik bezig geweest met schrijven. Maar iets maken van niets is haast onbegonnen werk. Ik deed de desbetreffende dag, zo goed en kwaad als het ging, mijn ‘kunstje’ maar mistte de interactie. Op de terugweg naar huis belde ik mijn man om hem te vertellen dat ik dit nooit meer zou doen. Als het niet goed voelt, dan begin ik er niet meer aan. Ik kon wel janken. Wederom nog voor ik thuis was kreeg ik een berichtje; ‘Hé Sandy, onwijs bedankt voor de prachtige ceremonie. Het was meer dan we ooit konden dromen. Iedereen was vol lof over je en wat hebben we gelachen. We zullen je zeker aanraden bij familie en vrienden als ze ooit een trouwambtenaar zoeken.’
Nou joh…doe vooral geen moeite.
Beeld bron: Pixabay
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
