Het is mijn lezers wellicht niet ontgaan. Naast columnist bij dit online magazine, ben ik zelfstandig trouwambtenaar. Toen mijn vriendin voor de tweede keer in het huwelijksbootje stapte, vertelde ze mij dat ze een zelfstandig trouwambtenaar had ingehuurd voor de ceremonie. Ik had er nog nooit van gehoord, maar toen ze me vertelde over de meerwaarde waren de verwachtingen hoog.
Jankmuts
De grote dag was daar. Ik had een kek jurkje aangeschaft, kappertje ’s morgens en de make-up was onberispelijk. Mijn vriendin, de bruid, straalde en ik gun haar sowieso de wereld, maar zeker die dag moest alles perfect zijn. De ceremonie begon. Mijn vriendin kwam aangelopen in haar prachtige jurk op een pakkend muziekje. Nu ben ik een door genen belaste jankmuts. Schiet snel vol. Bij verdrietige momenten, mooie momenten, maar ook onnozele momenten. Ik schiet bijvoorbeeld al vol als de fanfare langskomt. Geen idee waarom, maar ik jank bij al dat tromgeroffel en trompetgeschal. Iedere gek zijn gebrek toch? Ik schoot dus vol. Nou ja schoot vol. Ik jankte gewoon, mascara-op-je-kin tranen.
Terwijl ik zo onopvallend mogelijk mijn mascara van mijn kin probeerde te vegen, wat niet meevalt aan de mouw van je echtgenoot omdat je een zakdoekje bent vergeten en no way je eigen mouw gaat gebruiken, stond daar achter de katheder (met een D liever lezers, niet schrikken) de zelfstandig trouwambtenaar klaar. Vol verwachting zat ik klaar voor de meeste geweldige ceremonie ever.
De dame begon aan haar speech en schudde het één na het andere cliché uit haar mouw. Steeds als ik dacht nu komt het…kwam er weer een uitgekauwd ‘ik hou van jou en blijf je trouw’ nietszeggend stukje uit haar mond. We zaten de behoorlijk saaie ceremonie uit. Er werd gekust, gejoeld en geklapt en we konden naadloos over naar de bruidstaart. Toen ik mijn vriendin later op de dag even voor mezelf had kon ik het niet laten. “Ik weet niet wat je hebt betaald voor de vrouw, maar ik was er niet zo kapot van.” Wij zijn altijd eerlijk tegen elkaar en ik vroeg het vrij subtiel. Mijn vriendin noemde het bedrag om er in één ruk achteraan te roepen “Ik vond het helemaal kut!”
Opleiding
Zo geschiedde het dat ik daags na de, verder geweldige, bruiloft het wereldwijde web afstruinde naar opleidingen tot trouwambtenaar. Ik had besloten dat het veel beter kon. Als ik iets in mijn kop heb zit het niet in mijn kont, ondanks dat die ruimte genoeg biedt. Ik deed de opleiding, fikste een website en bestelde visitekaartjes. Ik kon beginnen. Het woord ‘zelfstandig’ voor trouwambtenaar betekent uiteraard dat je zelf achter opdrachten aan moet, dus ik besloot me in te schrijven voor een trouwbeurs. Ik richtte, met mijn dochter als morele steun, een toffe stand in en zou wel eens even mijn eerste huwelijken in de wacht slepen.
Eén ding had ik over het hoofd gezien. Ik kan lullen als brugman, leg makkelijk nieuwe contacten, maar kan niet verkopen. Ik mis gewoon verkoop-skills en al helemaal als het gaat om mezelf verkopen. Het is akward, ongemakkelijk en ik krijg er trillende oogleden van. Het is niet eens onzekerheid, want ik heb kapsones genoeg om te durven beweren dat ik goed ben in wat ik doe. Meer dan goed zelfs. Nou ja ik ben gewoon het neusje van de zalm! BAM pak aan. Maar dat moeten overbrengen lukt me niet. Ik ga nog stommer lullen dan ik normaal al doe, van de hak op de tak en onsamenhangend. Dit alles besefte ik me zo ongeveer een half uurtje voor de beursdeur zou opengaan.
Witte wijn
Nu ben ik niet zo’n drinker, maar in mijn wanhoop dat het besef teweegbracht besloot ik iets te doen dat ik, hoe verassend, beter niet had kunnen doen. Ik zei tegen mijn dochter dat ik even naar het toilet ging. Ik liep echter in één rechte streep door naar de bar, bestelde er een witte wijn en kolkte die in een zucht naar binnen. Ik voelde mijn wanhoop onmiddellijk afnemen. Ik toog naar het toilet, fatsoeneerde mijn sprankelende persoonlijkheid een beetje en ging weer terug naar de stand. Eenmaal langs de bar lopend besloot ik, heel recalcitrant, er nog eentje te bestellen. Niemand werd toch dronken van twee glaasjes wijn?! Het tweede wijntje gooide ik ook met behoorlijk snelheid in het ruim. Het was tenslotte bijna tijd om al die bruidsparen binnen te gaan harken.
Giebelend kwam ik weer terug bij de stand waar mijn dochter me al ongeduldig opwachtte. “Waar bleef je nou?” Ik besloot er eentje op te biechten. “Oh meid ik ben zo bloednerveus, heb even een snel een wijntje gehaald”. “Mam serieus?” Ze schoot in de lach en verweet me nog dat ik er voor haar geen had meegenomen. Wachtend op publiek stonden we nog een beetje te dollen. Ze keek me een aantal keren indringend aan, ik had geen idee waarom, tot ze zei “Mam, ga buiten even een luchtje scheppen, neem deze mee en drink op.” Ze duwde me een flesje water in mijn hand en duwde me in de rug richting uitgang.
Zwieper
De twee wijntjes hadden me binnen no time een zwieper voor mijn hersenpan gegeven. Zo’n zwieper dat überhaupt een normaal gesprek voeren niet meer mogelijk was. Ik wist het na een varkenstrog water en buitenlucht gelukkig vrij snel weer tot een redelijk niveau terug te brengen. Mijn verkooptechniek werd er echter geenszins door naar een hoger level getild en met iets meer wijsheid en slechts één afspraak voor een kennismakingsgesprek op zak togen we ’s avonds huiswaarts.
De moraal van dit verhaal? Als je me uitnodigt voor een kennismakingsgesprek, geef me geen, ik herhaal GEEN wijn!
Beeld bron: iStock
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke artikelen en columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
