Ik ben geen agenda-type. Helaas wel een vergeet-alles-type. Om niet de hele wereld tegen me in het harnas te jagen, moet ik echter wel één en ander noteren anders wordt mijn leven nog onoverzichtelijker dan het al is. Ik sloeg gisteren mijn agenda open en zag tot mijn schrik dat ik s ’middags bij de tandarts werd verwacht voor een wortelkanaalbehandeling. Afbellen was geen optie meer, want dat had ik de afgelopen maanden al twee keer gedaan.
Sponsor
Allesbehalve vooraan heb ik gestaan bij het uitdelen van goede gebitten. Dat kon ook niet want ik stond, behoorlijk vooraan, bij de afgifte van ‘sprankelende persoonlijkheden’. Je kan niet in twee rijen tegelijk staan hè… Eén en ander betekent dus wel dat ik altijd aan het tobben ben met mijn gebit. Een bruggetje hier, een kroontje daar. Tel daar nog wat facings, vullingen en het ontbreken van wat kiezen bij op en je begrijpt dat de tandarts en ik een behoorlijk goede band hebben opgebouwd de laatste jaren. Eigenlijk bedoel ik dat ik vaste sponsor ben van zijn zeiljacht.
Heidi
Geïrriteerd toog ik naar de praktijk. Kom op meid, niet zeuren. Het is zo gebeurd en dan heb je het maar weer gehad. De tandarts begroette me als een oude bekende, wat ik feitelijk inmiddels ook ben natuurlijk. Ik lag mezelf nog wat moed in te spreken in de stoel toen Heidi, uit het niets, ineens naast me stond. Heidi bleek de nieuwe assistente. Een potige dame, kort pittig kapsel en een zware stem. Het boezemde me niet heel veel vertrouwen in, maar haar naam maakte een hoop goed. Heidi klinkt lief…als de Heidi die zachte witte broodjes voor haar oma in een doekje mee pikte, omdat oma haar gebit niet meer geschikt was voor harde broodjes. Terwijl ik dit tik zie ik een overlap met de oma van Heidi.
Mijn tandarts begon te vertellen wat ‘we’ gingen doen. Hij bedoelde uiteraard wat hij ging doen maar ‘we’ klinkt natuurlijk gezelliger moet hij gedacht hebben. Een wortelkanaalbehandeling dus opdat hij het diepe gat in de kies goed kon vullen. Hij bleef ratelen over alle te nemen stappen terwijl ik alleen maar kon denken “Man begin in hemelsnaam gewoon.”
Dood
Na de verdoving was hij een goed half uur bezig toen hij me vroeg “Voelt u dit niet?” “Uhm nee zou ik iets moeten voelen dan?” Ik had iets moeten voelen. Conclusie de kies was al dood en het hele wortelkanaal gedoe was dus niet nodig geweest. Nou hup, vullen die handel want ik heb nog zat te doen en we hebben dus al ruim een half uur verspeelt.
Tijdens het vullen zag ik hem oogcontact zoeken met Heidi, soort van non-verbaal onderonsje. Ik wilde vragen of er iets aan de hand was, maar dat is best lastig met een boor, afzuigslangetje en weet ik veel wat in je mond. Toen Heidi zag dat ik het zag zei ze met haar zware stem “Tja dat wordt lastig hè.” Ze sloot de zin af met een vreemd hinnikje dat door moest gaan als een lachje. Ik zag al drie kwartier de humor niet meer in van het hele gebeuren dus keek, bij gebrek aan me verbaal kunnen uiten, de tandarts vragend aan.
Hij negeerde mijn vragende blik en er ontstond een dialoog tussen de twee. “Dat wordt zeker lastig. Tja die bloeding gooit roet in het eten. Ik kan het tandvlees niet nog verder opensnijden want dat maakt de bloeding alleen maar heftiger. Ja dan krijgen we het nooit meer droog. Nee precies dat is geen optie. Ik zie het somber in. Ja ik ook Heidi, ik ben bang dat we dit niet gaan redden.”
Trekken
Halllloooo kan iemand mij even bijlullen alsjeblieft? Ik lig hier met een dooie kies monddood te zijn en wellicht dood te bloeden. Even overleg graag ja!!
Alle instrumenten werden uit mijn mond gehaald. De tandarts vertelde mij dat de kies niet meer te redden was. Het gaatje was veel te diep, hij zou het nooit blijvend goed dicht krijgen. “Het spijt me mevrouw maar we moeten de kies trekken, er is geen andere optie helaas.” Weer dat stomme hinnikje van Heidi erachteraan.
Oké even resume. Ik lig hier inmiddels bijna een uur naar Heidi haar zware gesnuif en gehinnik te luisteren. Jij hebt een enorme zwarte dikke haar uit je neus piepen waar ik niet naar wil kijken, maar niet omheen kan en nu ga je me vertellen dat die kies eruit moet?
Mafkees
Nooit te lang blijven hangen in negativiteit. Haal dat ding er maar uit dan. “Heidi maakt even een afspraak met u voor het verwijderen”, zei de tandarts zonder blikken of blozen. Een afspraak?! Ben je van de pot gerukt? Ik lig hier nu met een verdoving al een uur wortel te schieten. Dat ding gaat eruit en wel nu! Ik ga toch potdikkie niet wéér een afspraak in mijn agenda zetten om hem wéér twee keer af te bellen en me vervolgens op het laatste moment wéér het apelazarus te schrikken dat ik ‘s middags naar de tandarts moet. Mafkees!
Hinnikje
Ik kreeg mijn zin, uiteraard, en ‘we’ gingen aan de slag. Het bleek een hels karwei om die kies eruit te krijgen. Met het zweet op zijn voorhoofd verzocht hij Heidi het raam open te zetten, die dat wederom hinnikend deed. Een hoop gekraak verder ramde hij bijna de rest van mijn gebit aan gort omdat de kies afbrak en hij daardoor met volle vaart en gewicht de tang tegen mijn mond aansloeg. Yoe…rustig aan makker of ben je soms toe aan nieuwe zeilen? Met inmiddels ook zweet op het voorhoofd van Heidi kwam het kreng toch los. Heidi probeerde de spanning te breken met de woorden “Zo rakker, you can run but you can’t hide.” Heidi bleek echter slimmer dan ik dacht, want na het zien van mijn blik besloot ze ditmaal het hinnikje weg te laten. Verstandige meid die Heidi.
“Ik loop even met u mee naar de balie voor een afspraak over een half jaar” zei Heidi. Met mijn mond vol met gaasjes mompelde ik “Doe gee moei-te joh, ik bel weh teg-en die tij-hijd.”
Beeld bron: iStock
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
