Sinds een jaar woont de helft van mijn familie in Hongarije. Ik pendel dus bijna maandelijks die kant op. Soms met de auto, dan weer eens met het vliegtuig. Net hoe één en ander uitkomt. “Bijna maandelijks?” Hoor ik je haast denken… Ja! Ik ben erg hecht met mijn kinderen, aanhang en mijn kleinzoons en kan niet te gek lang zonder ze.
Geitenschuur
Dit stukje tik ik dan ook vanuit de ‘geitenschuur’, zoals mijn man ons huisje hier in Hongarije oneerbiedig noemt. Onlangs vloog ik naar Hongarije om mijn peuter kleinzoon op te halen voor een logeerweekje. Alleen reizen vind ik heerlijk dus daar keek ik naar uit toen mijn schoonmoeder, die er lucht van had gekregen, zich bij mij meldde of ze mee mocht. Ik ben de beroerdste niet, nou ja niet altijd, en kocht er dus een ticket bij voor haar. Moet tenslotte ook een beetje om mijn karmapunten denken.
Hel
De heenreis ging nog. Je doet alles gewoon een tandje langzamer en bijt eens iets vaker op je tong om het gezellig te houden. De terugreis, nu ook met de peuter erbij, was een ware hel. Nu denken jullie natuurlijk “Tja reizen met een peuter is nu eenmaal pittig!”. Niets was minder waar. De peuter zat zijn twee uur in de huurauto vrolijk kwebbelend uit. Gedroeg zich op de airport als de meest voorbeeldige tweejarige die je je kan wensen. Tantrums, gejank en ander gedoe bleven uit.
Waarom dan hel?! De 80-jarige, airport struggles én de oranje low-budget vliegtuigmaatschappij.
De 80-jarige, ietwat kwakkelend met gezondheid, ietwat van slag omdat oer-opa de week ervoor zijn heup brak en ietwat eigenwijs van nature had ontiegelijk veel aandacht nodig.
Noetje
Douane vond het nodig ons letterlijk uit te kleden en compleet door te lichten. Klotsende oksels! “Mini wacht op oma! Ma, waarom heb je die fles haarlotion in je handbagage gedaan? Waar is de bak met mijn handtas en telefoon gebleven? Waarom moet ik mijn sneakers uit? Mini waar is Noetje?”. Noetje is zijn knuffelkonijn.
Ik raak nog liever mijn handtas met mijn hele hebben en houden kwijt dan dat klerekonijn zoekraakt. Noetje bleek niet één, maar tweemaal door de scanner te moeten. Je kan er natuurlijk van alles in verstoppen maar toen bleek dat er nog niet eens een verteerde wortel in zijn met kussenvulling gevulde buikje zat kregen we hem eindelijk terug. Op dit punt was ik heel even enigszins opgelucht, heel even maar…
Domino
Drie keer handbagage, Noetje en jassen mee moet zeulen terwijl je moet opletten dat oer-oma wel meekomt en de peuter niet te ver vooruit rent was al killing maar werd nog problematischer toen roltrappen hier en daar buiten werking bleken en liften gewoonweg niet aanwezig…
De roltrap die wel werkte werd een waar paniek scenario doordat oer-oma het enige koffertje dat ze even mee moest nemen halverwege de trap naar beneden liet flikkeren. Waardoor we een soort van menselijk domino-effect creëerde.
Mini besloot op dat moment te gaan zitten op de roltrap en ik zag in een split second zijn vingertjes al verdwijnen in die richels op het eindpunt. “MAAAA vergeet dat kutkoffertje, pak Mini!!!!”. Dat er mensen bijna van de roltrap pleurde was natuurlijk ondergeschikt aan de vingertjes van mijn kleinzoon. Makkelijk zat. Desnoods stuur ik wel een excuus kaartje naar ze in het ziekenhuis.
Wassen neus
De speciaal aangeschafte speedy-boarding tickets van de oranje prijsvechter bleken een wassen neus. Alle deuren gingen tijdens het boarden tegelijk open en de hele bups aan passagiers renden tegelijk naar het vliegtuig. Alsof ze net te horen hadden gekregen dat de eerste die de cabine wist te bereiken een lang weekend weg mocht met een stewardess naar keuze. Met drie koffertjes, jassen, de tachtigjarige én de peuter de trap op resulteerde dus in een bijna dood ervaring. En nee ik overdrijf niet, nou ja misschien een tikkie.
Druppel
Eenmaal gesetteld in het vliegtuig, met het schuim nog op mijn mond en het zweet op mijn rug kwam de stewardess naast me staan. “Mevrouw ik ga even regelen dat uw schoonmoeder ook bij u kan zitten.” Ik keek haar stomverbaasd aan. “Uw schoonmoeder op rij twee vertelde mij net dat u haar schoondochter bent en deze kleine man haar achterkleinkind, wel zo gezellig om bij elkaar te zitten toch?”. Het was de welbekende druppel. Ik greep stewardess bij de mouw van haar, vreselijk afzichtelijke, oranje blouse. Bracht mijn gezicht dichter naar die van haar en sneerde werkelijk vanuit mijn tenen “Jij gaat HE-LE-MAAL niks regelen, ze zit daar prima!!”
Beeld bron: iStock
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
