Chateau Bijstand
Week drie alweer van het grote ‘Oh wat een armoede’ theaterstuk van Chateau Bijstand is een feit. Gelukkig zijn de kleintjes er weer. Niet omdat ze zo vreselijk gemist werden, nou ja dat werden ze misschien wel maar vooral omdat dat betekend dat het budget voor deze week weer omhoog is geschoten zoals Martien zijn stem omhoogschiet als hij happy is. Of verontwaardigd. Of boos. Of ontroerd. Of wanneer niet?
Valentijn
Het is Valentijnsdag en Maxime vraagt zich al bij het ochtendgloren af waarom ze nog niets gehad heeft. Nooit geweten dat Valentijn voor 10.00 uur al aan moet kloppen. Wat zij echter niet weet is dat Erica en Martien in een complot zitten met Leroy. Die komt later op de dag en Erica en Martien hebben met hem afgesproken een diner te regelen voor hem en zijn lieftallige vriendin.
Er moeten dus boodschappen gedaan worden. In de auto proberen ze alvast het menu samen te stellen. Biefstuk valt af want die moet je altijd even laten rusten in aluminiumfolie en dat hebben ze niet in hun ‘bijstand keukenlade’. Eenmaal in de supermarkt keurt Martien de gehaktbal van Erica af en verwondert zich tegelijkertijd dat er geen mensen zijn om zijn brood te snijden in deze winkel. Het is ook een gigantisch rotklus natuurlijk. Brood in die machine leggen, wachten tot het gesneden is en dan ook nog eens in een zak stoppen… allemaal zelf doen!!!
Het wordt zalm op de huid voor het verliefde koppel en een gehaktbal voor de rest van de familie. Keurig compromis. Bij thuiskomst proberen ze hun aankopen te verdoezelen om de verrassing niet prijs te geven, maar ze zijn even vergeten dat Maxime deze week het kasboek bijhoudt en dus de bon checkt. “Zalummmmm????” roept ze dan ook verschrikt. “Nee dat kan niet, dat moet een foutje zijn want we eten gehaktballen” sust Erica. Maxime slikt het nadat Martien beloofd de volgende dag het op te gaan lossen in de winkel.
Rozen in Chateau Bijstand
Niet veel later gaat de deurbel. Daar hebben we Leroy. De man waarvan ik bijna haast zeker ben dat hij gek is op zijn vriendin en schoonfamilie, maar tegelijkertijd ook zo blij dat hij niet met laatstgenoemden in één huis hoeft te wonen. Hij heeft een grote bos rode rozen bij zich voor Maxime. Als ik zeg grote bos dan bedoel ik ook een grote bos. Menig gezin dat leeft op bijstandsniveau zou, voor wat dit gekost heeft, hele nuttige, fijne, intens mooie dingen kunnen doen. Maar goed, Leroy zit dan ook niet in de bijstand zullen we maar zeggen. En zeg nou zelf niet alles hoeft toch om dat ^&*(^% programma te draaien?! Toch?! Of is het stiekem toch een beetje vreemd in deze context?
Er wordt geproost met een wijntje, er zijn hartjes, kaarsjes en de zalm op huid. Het zou bij uitstek het moment geweest zijn voor een huwelijksaanzoek. Oh wacht… dat komt er ook! Als Leroy één en ander inleidt en haar vertelt hoe een bijzondere vriendin en mama hij haar vindt, steelt Clairtje de show door op de achtergrond te roepen “ik ook!!” Als Maxime heeft uitgesproken graag met haar Leroy willen te trouwen komen de tranen bij allen. Het is een mooi moment in het anders zo mopperige sfeertje.
Als Leroy, na een nachtje op een luchtbedje naast zijn aanstaande, weer is vertrokken krijgt kleine Vivé verhoging. Dat hebben kindjes wel eens en heel geregeld gaat dat ook weer zoals het gekomen is, vanzelf. Maxime vindt het echter reden genoeg om met haar naar de huisarts te gaan. Die stelt vast dat er niets absurds, behalve een luchtweginfectietje, speelt. Ik zal wel een vreselijke loedermoeder zijn…
Onderbroek
Martien gaat zijn schuld inlossen voor het lenen van de fietspomp bij de buurman. Moet je daar tegenwoordig al een tegenprestatie voor leveren vroeg ik me af, zo ja dan ben ik niet alleen een loedermoeder, maar ook een loederbuurvrouw. Afijn, hij strijkt een wasje weg voor de buurtjes waarbij hij zich afvraagt of dat wat hij strijkt een pyjama of een overhemd is? De buurman geeft het verlossende woord “Het is in ieder geval geen onderbroek.”
Vervolgens plakt Martien met Erica de band die lek bleek te zijn. Of toch niet? Of stiekem toch wel? Er zijn geen belletjes, er sist niets, maar hij wordt ook niet hard. Of toch wel? Oh ja toch wel. Hopelijk wordt de fietsband niet te hard, want dan krijgt Martien zoals hij zelf omschrijft, rubber in zijn gezicht en is hij levenslang verminkt. Je wil er niet eens over nadenken wat er had kunnen gebeuren. Eruit met die fiets en we zien het morgen wel!
Verven
Ze gaan iets leukers doen. Ze gaan de muur in de huiskamer pimpen met een ‘fris’ kleurtje. Geen van drieën heeft kluskleding bij zich maar Erica zou Erica niet zijn als ze daar geen oplossing voor heeft. Je ontdoet je van al je kleding en trekt dat vervolgens binnenstebuiten weer aan. Geniaal idee, maar Martien en Maxime vinden het te veel gedoe. Erica staat dus alleen in haar jeans en trui binnenstebuiten voor schut. De sfeer is weer top, ze zeiken elkaar weer lekker af op alle fronten en die enige die in deze setting weer de show steelt is wederom kleine Clairtje.
De onderkant van het raam van de doorzonwoning wordt ook nog even met kwast en verf aangepakt. Want wat op de muur kan, kan ook wel op het raam moeten ze gedacht hebben. Behalve dat het best gek is om je raam vol te kledderen met muurverf maakt ook de paparazzi geen schijn van kans meer.
Kasboek
Na het herinrichten van de huiskamer gaat Martien boodschappen doen. Hij heeft er zin in getuige zijn woorden “Verdomme dat gezeik met die boodschappen altijd”. Uiteraard moet hij huishoudgeld mee. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig, want Maxime is volledig de kluts kwijt wat haar kasboek aangaat en even onder ons dit verbaast me niet, gezien het akkefietje in de drankenhandel laatst bij het afrekenen met een klant. Martien gelooft het allemaal wel want die is misselijk van de honger en wil weg.
Aangezien er deze week ook 60 euro kledingbudget is besluiten, ze te gaan shoppen bij de kringloopwinkel. Waarschijnlijk omdat ze zelf best in de kleding zitten, worden er vooral vrij nutteloze zaken aangeschaft waaronder een kinderwagen en een spel. Had het misschien niet leuker geweest om voor die 60 euro babykleding te kopen voor ‘Stichting Babyspullen’ die jullie zo’n warm hart toedragen?! Tis maar een suggestie hoor.
Gemeente
Erica heeft een afspraak bij de gemeente om een goed gesprek te hebben over de armoede in Uithoorn. Een uiterst sympathieke meneer beantwoord al haar vragen en weet onder andere te vertellen dat 8% van de inwoners van Uithoorn in de bijstand zit en dat het om ongeveer 500 kinderen gaat, waarbij vooral de sociale armoede een grote rol speelt. Het item hoort thuis in het programma maar bevat, behalve wat van voorgenoemde feitjes, totaal geen diepgang. Jammer.
Ondertussen bezoekt Martien Brownies en Downies en dan in het bijzonder Bart die daar werkzaam is. Zijn moeder heeft een brief geschreven aan Martien dat Bart een enorm groot fan is. Bart is dan ook aandoenlijk blij dat Martien er is en samen nemen ze alle oneliners van Martien door. Niets dan gezelligheid en Bart is zo ongelooflijk gelukkig met het bezoek van Martien. Er wordt gelachen, selfies gemaakt en uiteraard een brownie gegeten. Een downie eten zou tenslotte best raar zijn. Martien zorgt er echt voor dat Bart zijn droom werkelijkheid wordt. Leuk om te zien!
Dinertje
De derde weekopdracht in Chateau Bijstand is er eentje ten gunste van Daisy, moeder van drie schatjes die er alleen voor staat en met minimaal budget te boel draaiende moet zien te houden. De Meilandjes moeten een dinertje voor haar en de kindjes organiseren. Erica oppert onmiddellijk om de pizzeria, waar ze al eerder werkte, voor hun karretje te spannen. De allerbeste lieve eigenaar laat zich wederom imponeren door de camera op zijn bakkes en stemt ermee in. Het lijkt een sluwe actie en dat is het ook. Op deze manier leveren ze niets in op hun budget en komt hun patatje met mayo en frikandel speciaal niet in het geding. Op de avond van het dinertje knoopt Martien zijn schort haast onder zijn oksels vast, bang voor de saus… rode saus op zijn kledij. Dat wil hij niet!
De kindjes zijn wat onwennig als ze zelf mogen bepalen wat ze willen bestellen. Die ruimte is er natuurlijk nooit. Ze genieten enorm. Daisy vraagt of ze de restanten van de maaltijd mee mogen nemen en chique als Martien is (?) verbastert hij ‘doggie bag’ in ‘goodie bag’. Voor Daisy en haar kinderen is het achteraf gezien, een zegen dat ze in de pizzeria mochten eten in plaats van bij de Meilandjes thuis. Nu hebben ze in ieder geval echt lekker gegeten en genoten.
Daisy en kroost hebben het dessert nog niet naar binnen gewerkt als Erica en Martien al afscheid nemen van het gezelschap. Onbeleefd? Welnee het is vrijdagavond en ze hebben mede door deze slimme zet, genoeg geld over weten te houden om een vette hap te scoren bij de snackbar. Dat het jullie wel mag bekomen familie Meiland. Eet smakelijk!
Beeld bron: Still Tv SBS6
Klik hier om naar alle artikelen over het programma Chateau Bijstand te gaan.
Klik hier om naar alle artikelen over het programma Chateau Meiland te gaan.
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
