IK VERTREK, EVEN WEG
Theo en Jolanda vertrokken vijf jaar geleden uit Nederland om een pannenkoekenhuis in Gambia te beginnen. Rond dezelfde periode zette even verderop in Nederland de verhuiswagen van de familie Verdonk koers naar Frankrijk, waar Bob als chef-kok een bestaand restaurant over nam.
In hun eerste dagen kregen beide partijen direct een hoop uitdagingen voor de kiezen. Zo bleken Theo en Jolanda midden op de partystrip te wonen. Maar goed, als je zelfs over een Gambiaanse veranda, die nog het meest weg heeft van een vogelkooi, vol overgave uitzinnig van vreugde concludeert hoe gaaf hij is, dan weet je toch zeker dat je de goede keuze gemaakt hebt. Ze kregen wel nog een onaangenaam souvenir van de vorige eigenaren. Deze waren zo vriendelijk geweest om het bakvet nog in de pannen te laten zitten. Recycle je rijk.
De familie Verdonk kreeg de burgemeester op bezoek. Het werd een lange avond, want beide partijen spraken precies vijf woorden in dezelfde taal. Nu ruim vijf jaar later zijn we natuurlijk razend benieuwd hoe het ze vergaat.
Echte liefde
Theo en Jolanda zijn de eersten die een kijkje mogen gaan nemen bij de medevertrekkers. Ruby en Bob Verdonk hebben de afgelopen jaren hard gewerkt en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Alles wat Ruby vijf jaar geleden in haar glazen bol zag is uitgekomen, met een vrijstaand huis met een zwembad als hoogtepunt. Met een twinkeling in zijn ogen vertelt Bob dat hij na zes jaar lang vierentwintig uur per dag samen nog steeds stapelgek is op zijn waarzegster. Ze is zijn geliefde en zijn beste vriend.
Bij Theo en Jolanda lijkt het al net zo rooskleurig, maar toch verzoekt Theo zijn Jolanda vriendelijk doch dringend haar mond te houden als ze, aangekomen op de luchthaven in Frankrijk, een stralend optreden van een nummer van Rob de Nijs ten gehore brengt. Gelukkig schijnt de zon veelvuldig in Gambia, want Jolanda kiepert die regen zo via het zolderraam je leven binnen.
Een feest der herkenning
Eenmaal op locatie blijken de gezinnen veel herkenning bij elkaar te vinden. De dames vinden elkaar in het ijskoude zwembad en de mannen gooien een balletje. Al snel blijkt dat ook de diepere onderstroom deze mensen met elkaar verbindt. Beiden missen de familie in Nederland en voelen zich soms schuldig over het achterlaten van familieleden. Ze vragen zich bij tijd en wijle af waar ze in hemelsnaam voor gekozen hebben. Gelukkig weet Theo de boel te relativeren met een opbeurende spreuk; “Achteraf kijk je een koe in z’n reet”. Jolanda topt het af met een paar dikke moederlijke knuffels, want zij blijkt de knuffelkoningin.
Ze heeft wel geduchte concurrentie van de hond van de familie Verdonk. Hij springt op de schoot van Theo en komt er niet meer af. Jolanda is hier niet blij mee. Theo hoeft niet meer terug te komen. Die slaapt vanavond maar in het hondenhok. Voor het afscheid heeft ze de trouwe viervoeter dan ook met wat valium achter en slot en grendel gezet. Zij is de enige die vandaag de knuffels uitdeelt. A bientôt luitjes. Tot op de strip!
Droogstand
Bob en Ruby hebben er twee vrienden bij en proosten op Gambia. ‘Be careful what you cheer on mates’ , want er blijkt geen water te zijn. Jolanda zet weer gauw een liedje in om de sfeer erin te houden. Theo gooit de schaarse ‘twee emmertjes water’ van schrik bijna over haar heen. Hij houdt oprecht van haar, maar dat zingen moet ze nu gewoon eens mee kappen. Om het gezang te overstemmen kwakt hij er nog even een inspirerende uitspraak in; “In Afrika heb je alles of heb je niks.” Jolanda is het roerend met haar man eens; “En wij hebben nog heel veel.”
Wegpiraat
Een kleine cultuurshock treft de familie Verdonk bij aankomst. Bob wordt zodra hij zijn voet op het gaspedaal zet van de weg geplukt, want men is ervan overtuigd dat hij zijn rijbewijs bij een pakje boter gekregen heeft. Hoe kan hij nou midden op de weg gaan rijden? “Maar dat doen ze toch allemaal?” Nee Bob, toeristen in een oranje shirt mogen alleen in een veel te dure taxi vervoerd worden. Dat rijbewijs hoeven ze verder dan ook niet te zien. Maar zijn flappen mag hij afgeven. Welkom in Gambia.
Visje aan de haak
Op de vismarkt gaat Bob bijna over zijn nek van de geur van droge vis en hij voelt zichzelf een vis op het droge happend naar beetje frisse lucht. Dat wordt geen feestje met Ruby vanavond, want ze kunnen de geur niet eens van zich afsoppen. Hij had per ongeluk de wc doorgetrokken en nu is het water op.
Dikke tien
Waarom Bob zo dol is op zijn Ruby, wordt later in de aflevering nog maar weer eens duidelijk. Ruby geeft een recensie over hun verblijf en ze geeft een dikke tien. Het heeft hen aan helemaal niets ontbroken. Eh.. behalve water en elektriciteit? De rest van het gezin knikt vol bezieling mee. Een speciale shout-out naar de puber van vijftien. Zonder één kwaad woord reduceerde de jongeman zijn douchebeurten per week van veertien naar twee. En dat terwijl de ontlasting in de wc in de badkamer, maar één keer per dag mocht worden doorgetrokken. Dat moet een kind van Ruby zijn.
Vrolijke deuntjes
Twee heerlijke positieve stellen die ondanks alle ontberingen, taalbarrières, watersnoodrampen en gebrek aan elektriciteit alleen maar meer van elkaar en van hun nieuwe leven zijn gaan houden. Dit kan niet meer mis gaan. Deze twee koppels zien we over vijftig jaar in de krant bij hun 75-jarige jubilea. Nog steeds getrouwd, nog steeds bevriend, en hopelijk nog steeds vol heerlijke oneliners en vrolijke deuntjes.
Klik hier om alle artikelen over de afleveringen van Ik Vertrek te lezen.
Beeld bron: AVROTROS
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
