Kamp van Koningsbrugge Special Edition
Het komt niet vaak voor dat ik stil val. Zeg maar gerust nooit. Als rasechte ADHD’er met het ‘blij ei syndroom’ stromen de woorden normaal gesproken met de snelheid van een duizendklapper op papier wanneer ik een artikel schrijf. Gisteravond niet, na afloop van aflevering 3 van Kamp van Koningsbrugge was het volledig stil in mij.
Stop en luister
Mochten de woorden ‘stil in mij’ bij jou de angst oproepen dat dit artikel een relaas wordt over de band Van Dik Hout, maak je dan vooral geen zorgen. Zo erg is het nu ook weer niet. Met ‘stil in mij’ doel ik vooral op de toestand waarin de deelnemers van Kamp van Koningsbrugge zich bevonden tijdens de luisterstop.
Na wederom een loodzware tocht vol afzien, lichamelijke ongemakken en mentale strijd, kwam het moment dat de Onbekende Bekende Nederlanders eindelijk even een pauze mochten houden. Muisstil zaten de deelnemers in het bos. De prachtige natuur, de geluiden in het bos en de koude lucht op hun huid hadden alle gedachten verbannen uit hun vermoeide hoofden.
Zelfdestructieve gedachten
Het contrast met het geklaag van OBN’er Celine tijdens de tocht was enorm groot. Het duiveltje van haar geest had haar genadeloos te pakken gekregen. ‘Ik ga het niet redden, ik kan het niet, die benen…’ Celine was slaaf geworden van haar eigen gedachten en was zich gaan identificeren met haar pijn. De pijn in haar benen werd zo allesomvattend dat haar lichaam de strijd won en het opgaf.
Maar was het daadwerkelijk haar lichaam dat opgaf? Of zat het allemaal tussen de oren? Natuurlijk was er pijn, dat lijkt mij nogal wiedes na urenlang de poten onder je lijf vandaan lopen met een loodzware rugzak op je rug en een hijgende instructeur in je nek. De pijn alleen was echter niet hetgeen wat het ondraaglijk maakte. Het waren de oordelende gedachten die Celine had over de pijn.
Laten we eerlijk zijn, als je écht barst van de pijn, ben je niet meer in staat om daar uitgebreid over te klagen. Als je net zoals Celine zegt dat je geen adem kan krijgen, dan klopt er iets niet. Zonder adem is praten namelijk verdomd moeilijk. Ik weet niet of jullie weleens een zware astma aanval hebben gehad, maar ik kan uit eigen ervaring zeggen dat je dan klinkt als een stotterende fluitketel die net van een flatgebouw naar beneden is gedonderd. Oftewel, je kan niet lullen zonder lucht.
Moraal van het verhaal
Wat we van aflevering 3 van Kamp van Koningsbrugge hebben kunnen leren, is dat je niet bent wat je denkt. Gedachten zijn als een instrument dat je moet leren bespelen. Tegenwoordig denken we na over elke scheet. Dat was vroeger wel anders. En dan bedoel ik niet vroeger toen je opa en oma nog achter een oude radio zaten te creperen terwijl ze bloembollen aan het snacken waren, maar nog veel verder terug naar vroeger.
De tijd dat je door een holbewoner werd neergeknuppeld en meegesleurd werd naar zijn grot. O nee, straks denken jullie dat ik het over 2021 heb toen Jeroen Rietbergen en Ali B rare fratsen uithaalden. Sorry, verkeerd voorbeeld.
Prehistorie
Ik bedoel de tijd in de prehistorie toen de grootste zorg van de mens was of je te vreten had of opgevreten werd. Op het moment dat mensen vroeger oog in oog stonden met een leeuw, dino of weet ik veel wat voor griebusbeesten er toen leefden, was angst functioneel. Snel denken en de situatie beoordelen zorgde ervoor dat je een poging kon doen om te ontsnappen. Rap nadenken en handelen was ook uitermate handig om een wild zwijn te vangen om te voorkomen dat je verhongerde.
Hoe vaak moeten wij nog jagen en vluchten?
In de huidige tijd jagen we niet meer op ons voedsel en hoeven we niet meer te vluchten voor wilde dieren. Dat wilde zwijn komen we overigens nog wel eens tegen, al noemen we die tegenwoordig onze ex-man of ex-vrouw. Een weerzinwekkend beest waar we soms maar al te graag voor vluchten. Ik weet niet wat voor ex jullie hebben, maar de van mij heeft wel wat weg van een schizofrene rat met hondsdolheid. Ik ben zelf overigens heel normaal, maar dat zeggen alle mafkezen.
We denken eigenlijk veel meer na dan noodzakelijk is en gebruiken onze hersens steeds minder functioneel. Wij zijn het stemmetje in ons hoofd geworden. Er is gelukkig ook een andere manier om met je gedachten om te gaan en het duiveltje in je kop te temmen. Een belangrijke levensles die wij van Kamp van Koningsbrugge instructeurs Ray Klaassens en Dai Carter leren. Dank je wel mannen!
Beeld bron: Still TV NPO 1 / AVROTROS
Klik hier om naar alle artikelen over het programma Kamp van Koningsbrugge te gaan.
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
Heb je aflevering 3 van Kamp van Koningsbrugge 2022 gemist? Kijk dan terug hoe het de deelnemers van Kamp van Koningsbrugge Special Edition vergaat op NLziet.
