Reizen Waes Wereldsteden
Lieve mensen, het is vandaag donderdag 28 juli 2022, drie dagen voor Reizen Waes Wereldsteden Los Angeles. Nog lang geen tijd deze column voor jullie te schrijven, maar er moet me wat van het hart. Ik heb helemaal geen zin om komende zondag de aflevering over Los Angeles te kijken. Ik zei het nog zo in mijn vorige column: ‘Ik hoop dat de reis van Tom Waes in Reizen Waes Los Angeles mij volgende week geen minderwaardigheidscomplex bezorgt’. Maar na wat mij vandaag gebeurd is, heb ik er een hard hoofd in. Er vandaag namelijk nóg een deuk in m’n ego geslagen. Alsof de duivel ermee speelt, was de veroorzaker van die deuk een vrouw uit Los Angeles. Ik zal je even meenemen in mijn avontuur.
Amerikaans sprekende vrouw
Het overkomt mij niet vaak, maar ik belandde vandaag geheel vrijwillig in een schoenenwinkel. Om heel even de drukte van het Amsterdamse stadshart te ontvluchten, schoot ik naar binnen bij het eerste de beste rustige winkeltje. Dat was die schoenenwinkel. Plaats delict. In plaats van op adem te komen, kreeg ik echter bijna een beroerte toen ik een aantal prijskaartjes had bekeken. Met m’n afgetrapte sneakers hoorde ik hier zeker niet thuis. Gelukkig richtte de enige winkelmedewerker zijn ogen niet op mij, maar op een Amerikaans sprekende vrouw. De vrouw kwam twee paar nieuwe maatjes 36 à 400 euro per paar uitzoeken. Als Hollander denk ik dan ‘waarom ga je niet ergens naar de kinderafdeling voor die maat, bespaar je zo weer een tientje.’
Maar deze vrouw vond het helemaal de moeite waard m’n halve maandsalaris tegen de ‘amazingly looking shoes’ aan te gooien. ‘I don’t wanna be like everyone else in Los Angeles, you know, having those same old worn out sneakers’. Op dat moment ben ik me heel bewust van het feit dat mijn kleine teen een gaatje door m’n sok heeft geprikt en nu vrij beweegt in zo’n zelfde ‘worn-out’ shoe. Tegelijkertijd voel ik mijn ego een whiplash oplopen. Hier hoor ik hier niet thuis. Ik gooi nog snel een ‘have a great day’ over m’n schouder terwijl ik de benen richting de supermarkt. Daar haal ik een kaascroissant voor 70 cent en snaai op z’n Hollands mijn emoties weg. Los Angeles en ik zijn nú al geen vrienden, en dan moet Reizen Waes nog beginnen.
D-day: Reizen Waes Wereldsteden Los Angeles
Zondagavond 31 juli 2022. Ik voel me een peuter die zich krampachtig vastklampt aan de broekspijp van mama om niet met de juf mee naar binnen te hoeven op de eerste schooldag, maar ik zet door en plant mezelf voor de tv. Obstakels zijn er om te overwinnen en ik laat Los Angeles mij niet klein krijgen! Ik word direct in het diepe gegooid als Tom Waes ons confronteert met het concept ‘geld’. Tom neemt ons mee naar Hollywood Boulevard, waar stervormige tegels liggen van 40.000 euries per stuk. 40.000 dollar, een stuk of 40 argumenten over waarom die stoeptegel het waard is om naar jou te worden vernoemd én je naam staat erop.
Voor exact datzelfde bedrag krijg je ook een lowrider in East Los Angeles. Iedere vrijdagavond komen Latino’s bijeen om in deze gemotoriseerde hobbelpaarden lekker te bouncen en te chillen. Waar ‘lowriden’ lang geassocieerd werd met criminaliteit, leer ik dankzij Reizen Waes dat het tegenwoordig juist een manier is om jeugd van straat te houden. Door kinderen vanaf jonge leeftijd mee te nemen naar de meetups, raken ze in de ban van het ‘lowriden’. Zo’n auto gaat zijn waar ze voor willen sparen. Op die manier geven ze hun geld niet uit aan dingen waar je liever niet wil dat ze het aan uitgeven. Zoals stoeptegels of een paar sneakers.
‘Tegelwippen’ voor een goed doel
Och Allison… Wat moet het voor jou confronterend zijn om over die zesbaans snelwegen heen te rijden. De snelweg die arm en rijk van elkaar scheiden als jouw verleden en je toekomst. Als afgestudeerd jurist had je links van de snelweg een miljoenenhuis kunnen wonen. Maar nu neem je iedere avond de afslag naar rechts om je auto op een safe parking te plaatsen.
Opgekruld als een zeepaard achterin de auto breng jij je nachten door, tussen nog meer auto’s met daarin nog meer slapende mensen. Dat alles doordat je een tijdje in de put zat en er niks of niemand was om jou te helpen. Zelfs je ouders mogen niet weten dat je zo leeft. Wat een eenzaam bestaan. Mijn hart breekt en ik krijg er buikpijn van. Ik beloof dat wanneer er nog eens zo’n ‘tegel-wip’ evenement georganiseerd wordt, ik samen met Tom Waes naar Los Angeles afreis en een tegel op Hollywood Boulevard wip om hem daarna aan jou te schenken.
Slab City, hoop doet leven!
Als ik dan gediskwalificeerd word, omdat alle gewipte tegels tijdens het ‘Nederlands Kampioenschap Tegelwippen’ gewipt moeten worden in een Nederlandse gemeente, dan neem ik Allison mee naar Slab City. Daar bestaan concepten als geld niet. Er zijn geen regels, bouwnormen, politie of een burgemeester. ‘Het dorp is van iedereen én van niemand’, aldus Tom Waes, maar dat gaat mij m’n pet te boven.
Als ik het goed begrijp is Pieter Passalacqua in dit verhaal namelijk ‘iedereen’. ‘I am a fucking God in Slab City and I love it’, schreeuwt de doorgesnoven snuiter met een gigantische duikbril op zijn hoge hoed en gouden franjes aan z’n rode jas. Maar wie is dan eigenlijk ‘niemand’? Daar krijgen we geen antwoord op.
Misschien maakt het ook niet zoveel uit. Het doel is om voor Allison om op zoek te gaan naar een sprankje hoop. Ik ben er vrij zeker van dat je hier dan wel aan het juiste adres bent. Zo blijkt uit de woorden van een doorgewinterde hippie met een staande buik en een onsmakelijk uitziende bos haar. De hippie richt zich tot de hemel met de woorden: ‘I always wondered, how the fuck is a guy gonna meet a girl in a desolate-ass town like this’. Als hij daarna verliefd wijst naar een vrouw op een houten bankje, en het universum bedankt voor haar bestaan, weet ik het zeker. Er is hoop voor Allison!
Wereldsteden en waardeoordelen
Wat ik vooral hoop na het zien van Reizen Waes Wereldsteden Los Angeles, is dat er wat meer mensen in Los Angeles waarde gaan zien in het hebben van een comfortabel bed onder hun rug. Niet de prijskaartjes van stoeptegels en sneakers. En niet het hebben van een hoge hoed die je dan het recht zou geven jezelf te verhevenen tot ‘iedereen’. Of is dit nu ook weer een waardeoordeel van een simpele Hollandse ziel? Ik ga er eens wat nachtjes over slapen in mijn comfortabele bedje en dromen over Tom Waes.
Beeld bron: Still Tv NPO3
Klik hier om naar alle artikelen over het programma Reizen Waes Wereldsteden te gaan.
Mag ik je nog heel even iets vragen? Zou je ons alsjeblieft willen steunen door Tv-Vrouw op social media te volgen? Dankzij jouw steun kunnen we doorgaan met het schrijven van leuke columns! Klik op de link hieronder. Namens het hele Tv-Vrouw team, ontzettend bedankt voor je support!
